دستم نه
اما دلم به هنگام نوشتن نام تو مي لرزد
نمي دانم چرا
وقتي به عكس سياه و سفيد اين قاب طاقچه نشين نگاه مي كنم
پرده ي لرزاني از باران و نمك چهره ي تو را هاشور مي زند
همخانه ها مي پرسند:
اين عكس كوچك كدام كبوتر است كه در بام تمام ترانه هاي تو
رد پاي پريدنش پيداست؟
من نگاهشان مي كنم لبخند مي زنم
و مي بارم
حالا از خودت مي پرسم
آيا به يادت مانده آنچه خاك پشت پاي تو را
در درگاه بازنگشتن گل كرد
آب سرد كاسه ي سفال بود
يا شورآبه ي گرم نگاهي نگران؟
پاسخ اين سوال ساده
بعد از عبور اين همه حادثه در ياد مانده است؟
كبوتر بادبرده ي من